Ze wstępu:
 
"Autorki i Autorzy rozdziałów przedstawianego tomu odwiedzają różne zakątki ludzkiego doświadczenia ciała – badają reprezentowane w tekstach literackich zachowania masochistyczne i sadomasochistyczne, destrukcyjne i autodestrukcyjne, wyzwalające, obserwują ciała chorujące, operowane, zesztywniałe – z bólu, ze strachu; ciała rozbite i scalające się, fetyszyzowane, zdewastowane, przemocowe, tuszujące traumy, zapisany wstyd. W swoich tekstach ukazują całą paletę kondycji ciała w korelacji z psyche oraz z przestrzenią: ciało poniżane, ocenianie, wyobcowane wobec podmiotu, w stanie odstępstwa od normy zdrowotnej, abiektalne. Ciało przejawiające symptomy choroby jest konstruktem społecznym, w którym społeczeństwo kategoryzuje, ocenia i stygmatyzuje. W literaturze i sztuce ciało maladyczne często służy jako metafora cierpienia, oporu wobec norm społecznych lub jako środek do podkreślenia ludzkiej kruchości, dyscyplinowania jednostki przez medycynę i instytucje społeczne, a w literaturze feministycznej i queerowej bywa analizowane jako wyłamujące się z patriarchalnych lub heteronormatywnych ideałów, dążące do odrzucenia piętna."